Toegang tot recht voor inheemse volkeren

Als nieuw lid van het RSPO-secretariaat was het een nieuwe ervaring voor mij om een ​​evenement bij te wonen als onderdeel van een organisatie waarvoor ik net ben gaan werken.

De Impacts-divisie, bestaande uit Ravin Krishnan (Klachtencoördinator), Amalia Falah Alam (Klachtencoördinator Indonesië), Rahayu Zulkifli (DSF-manager) en ik woonden een internationale conferentie bij met de titel Access to Justice for Indigenous People.

Het evenement vond plaats in de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Universiteit van Malaya van 9 april tot 11 april 2015.

Op de eerste dag, die om 8.30 uur begon, was het gevoel van vlinders in de buik en zweterige handpalmen vrij duidelijk. Ondanks dit alles keek ik eerlijk gezegd uit naar mijn eerste 'zakelijke' reis buiten kantoor.

Er waren een aantal zaken die ik van plan was te begrijpen door zo'n evenement bij te wonen. Ten eerste was het om inzicht te krijgen in kwesties met betrekking tot de toegang tot de rechter voor inheemse gemeenschappen. Vervolgens werd de inclusieve en geïntegreerde benadering op basis van mensenrechten onderzocht, die cruciaal is voor het oplossen van verschillende problemen tussen staten en inheemse gemeenschappen.

De eerste dag van de evenementconferentie begon met een openingstoespraak door Tan Sri Datuk Seri Panglima Richard Malanjum en een keynote-toespraak door professor Dr. Federico Lenzerini. De toespraak was informatief omdat een paar opvallende punten werden genoemd.

Volgens professor Federico kunnen de gronden van voorouders niet in geldelijke vorm worden uitgedrukt, aangezien ze veel meer waarde hebben dan de prijs die eraan wordt verbonden. Dus om respect te tonen voor de inheemse bevolking, is de implementatie van de principes van Vrije, Voorafgaande en Geïnformeerde Toestemming (FPIC) noodzakelijk. Zonder FPIC zullen de wettelijke, gewoonterechtelijke en gebruikersrechten van de inboorlingen door hen worden betwist voor de lokale rechtbanken. Voor die inheemse gemeenschappen die beperkte of geen toegang hebben, moet het rechtssysteem hen echter bereiken, zoals de mobiele rechtbank in Sabah.

Gerechtigheid moet in hun perspectief zijn. Dat was wat ik mee naar huis nam uit de toespraak van professor Geoffrey Benjamin, waarin hij zei dat land, cultuur en erfgoed met elkaar verbonden zijn en niet gescheiden kunnen worden. Hij verklaarde dat ze ook moeten worden erkend en beschermd om gerechtigheid te bieden aan de inheemse bevolking. Desalniettemin kan gerechtigheid door elke persoon anders worden ervaren en in dit geval om de inheemse bevolking te beschermen.  

Daarna volgden de presentaties van sprekers met verschillende achtergronden, die spraken over verschillende onderwerpen die verband houden met de inheemse bevolking. Tijdens hun presentatie vielen me verschillende interessante feiten op. Onder enkele interessante feiten die ik heb vastgelegd, waren er drie soorten inheemse gemeenschappen die momenteel op het schiereiland Maleisië leven. Ze staan ​​bekend als de Senoi-, Proto-Maleisische en Negrito-gemeenschappen. Hun gebruikelijke rechten worden erkend, maar niet zo sterk als die in Sabah en Sarawak.

Daarnaast krijgen de staatloze zigeuners, bekend als Bajau Lauts, geen wettelijke erkenning en worden ze vaak uitgebuit en misbruikt, in ruil voor hun veiligheid en zekerheid. Ze worden dus geacht een slechte levensstijl te hebben.

Ten slotte leerde ik dat het onderwijsbeleid voor de inheemse bevolking in Maleisië heel anders is dan voor de stedelijke scholen. Dit zorgt voor een breuk in het systeem. Om het onderwijs voor de Orang Asli in Maleisië te verbeteren, werd voorgesteld om het onderwijssysteem voor de aboriginals in Australië als leidraad te gebruiken.

Als afsluiting van de conferentie werd een reis naar het Orang Asli-dorp en het Orang Asli-museum georganiseerd. Na een paar dagen van toespraken en presentaties, keek ik er naar uit om tijdens deze conferentie een meer praktische benadering te hebben en iets motiverends en deskundigs over de inheemse bevolking te leren.

In het Orang Asli-dorp noemden de meeste presentatoren de gebruikelijke rechten van de inheemse bevolking, maar niet veel van hen bespraken de feitelijke uitdagingen waarmee de inheemse bevolking in het veld wordt geconfronteerd en wat er zou kunnen worden gedaan om hen te helpen los van de huidige wetgeving. Ik moet echter toegeven dat ik op dit moment een beetje teleurgesteld was, omdat ik hoopte meer te weten te komen over de methoden die we verkeerd deden om hen te helpen.

Desondanks trokken enkele presentatoren mijn aandacht toen ze spraken over het leven van zigeuners op zee en het gebruik van digitaal erfgoed als middel om informatie over inheemse volkeren te delen. Het tweede onderwerp gaf inzicht in de manieren waarop cultureel erfgoed in het hedendaagse tijdperk leuk maar tegelijkertijd kennisrijk kan worden gemaakt, terwijl het eerste deelde dat armoede een gemaakte voorwaarde is en geen natuurlijke situatie die niet kan worden overwonnen.

Al met al waren de uitgenodigde sprekers duidelijk erudiet over het onderwerp en deelden ze er een passie voor. De kennis die aan het publiek werd meegedeeld was ontzagwekkend. Het was een opwindende ervaring die het waard was om over te delen.

Monisha Mohandas

Stagiair – Afdeling Impact, Rondetafelconferentie over duurzame palmolie