Wie betaalt voor natuurbehoud?

De realiteit van duurzaamheidsfinanciering in een veranderende wereld

By Akmal Arif Razali

Ter gelegenheid van Wereld Wildlife Dag vertelt Akmal Arif Razali over zijn eigen ervaringen en de levensbedreigende gevaren die hij tegenkwam bij natuurbehoudswerk. Ook pleit hij voor betere verhalen over natuurbehoud en slimmere investeringen die verder gaan dan alleen beleidsvorming.

Het begin van mijn carrière bracht ik diep in de bossen door, waar ik cameravallen opzette, patrouilleerde op zoek naar stropers en werkte aan het behoud van tijgers. Het was opwindend, uitdagend en lonend, maar één ding werd al snel duidelijk: behoud is duur. Zelfs het beschermen van één enkele soort vereist constante financiering voor mankracht, apparatuur en handhaving. Toch blijft de grootste vraag: wie betaalt daarvoor? 

Deze vraag reikt verder dan traditioneel behoud en omvat duurzaamheid in de landbouw en andere industrieën. Iedereen wil dat wilde dieren en bossen worden beschermd, maar als duurzaamheidsmaatregelen kosten met zich meebrengen, wie draagt ​​dan de financiële last? In de palmolie-industrie, waar wereldwijde duurzaamheidscertificering vrijwillig is, wordt de uitdaging nog groter.

Bij natuurbehoud gaat het niet alleen om ethiek, maar ook om economie.

De verborgen kosten van natuurbehoud

Op de grond is het werk aan het behoud veeleisend en ernstig onderbemand. Tijdens mijn tijd bij de tijgerbescherming was ons kleine team van minder dan 30 mensen verantwoordelijk voor het beschermen van 30,000 hectare regenwoud, een taak die onze capaciteit ver te boven ging. We moesten patrouilles uitvoeren, hulpmiddelen voor het monitoren van wilde dieren opzetten, handhaving coördineren met lokale autoriteiten en risico's zoals ontmoetingen met stropers en verwondingen in het veld beheren, allemaal met beperkt personeel en financiering.

Het beschermen van uitgestrekte landschappen met zulke minimale middelen is niet duurzaam. Beschermingsinspanningen hebben sterkere financiële en operationele ondersteuning nodig om effectief te zijn. Zonder deze ondersteuning wordt de last op de grond zwaarder en blijven de risico's - zowel voor wilde dieren als voor degenen die ze beschermen - toenemen.

Van rampen tot aanvallen van wilde dieren – gevaren van natuurbehoud

De ernst van de risico's die je loopt tijdens veldwerkzaamheden, die vaak over het hoofd worden gezien, zijn dagelijkse realiteit voor degenen die op de grond werken. Eén ervaring blijft in mijn gedachten hangen. We waren diep in het bos, op weg terug naar het basiskamp, ​​maar de nacht viel voordat we veilig waren. Omdat we geen keus hadden, zetten we een geïmproviseerd kamp op in de wildernis.

De volgende ochtend, uitgeput en gewond, bouwden we een bamboevlot om terug te keren. Net toen we dachten dat we veilig waren, sloeg het noodlot toe: een waterscheiding trof ons en brak ons ​​vlot in tweeën. Ik voelde mezelf zinken, mijn lichaam zwaar van uitputting en uitrusting. Het enige dat me drijvende hield, was een droge tas die wonderwel niet van mijn rug gleed.

Toen we eindelijk het basiskamp bereikten, dachten we dat het ergste voorbij was. Maar toen kwamen we erachter dat olifanten de avond ervoor ons kamp hadden aangevallen. De patrouilles die achterbleven, moesten daardoor in bomen klimmen om te overleven.

Dit zijn de onbeschrijfelijke gevaren van natuurbehoud. Ze komen zelden ter sprake als het gaat om duurzaamheid en financiering van natuurbehoud. Met betere middelen, training en operationele ondersteuning zouden veel van deze levensbedreigende risico's kunnen worden verminderd. Het beschermen van de natuur brengt vaak kosten met zich mee, niet alleen financieel, maar ook wat betreft de veiligheid van mensen. Het is geen luxe om ervoor te zorgen dat natuurbeschermers worden ondersteund; het is een noodzaak.

Duurzaamheid op schaal: de financiële vraag

Ik heb vaak nagedacht over het concept van duurzaamheid zelf. Toen ik op de universiteit werd gevraagd wat ik van plan was te doen na mijn afstuderen, had ik geen duidelijk antwoord. Duurzaamheid voelde als concept ver weg en abstract. Elke keer dat ik het woord hoorde, of het nu in lezingen, advertenties of rapporten was, klonk het als een idee dat voor iemand anders bedoeld was. Toen hoorde ik een zin die mijn perspectief voorgoed veranderde:

"Je kunt geen preken houden over behoud en duurzaamheid aan hongerige mensen." Dat was mijn wake-upcall. Het deed me beseffen dat financiële stabiliteit en economische realiteiten meegenomen moeten worden in elke discussie over duurzaamheid. Om behoud te laten slagen, hebben ze financieringsmodellen nodig die aansluiten bij deze druk in de echte wereld.

Toen ik de overstap maakte van veldbescherming naar beleidsgestuurde duurzaamheid, realiseerde ik me dat het financiële dilemma net zo cruciaal is in landbouwtoeleveringsketens. Duurzaamheid normen zoals RSPO's zijn ontworpen om negatieve milieu- en sociale effecten in de palmolieproductie te voorkomen. Het implementeren van duurzame praktijken brengt echter kosten met zich mee en naleving is niet goedkoop. 

Voor palmolieproducenten, met name kleine boeren, betekent het voldoen aan certificeringsnormen investeren in betere landbouwpraktijken, het verbeteren van de traceerbaarheid van de toeleveringsketen en het ondergaan van audits. De kosten van naleving, gekoppeld aan de complexiteit van wereldwijde verwachtingen op het gebied van duurzaamheid, kunnen een barrière vormen in plaats van een stimulans. 

Verkenning van een nieuw model voor natuurbehoudfinanciering

Gezien de aanscherping van wereldwijde regelgeving en de toenemende controle op duurzaamheidsdue diligence, wordt uitbreiding van de agribusiness een steeds grotere uitdaging. Dit brengt op zijn beurt beschermingsgebieden in groter gevaar. De vraag is: kunnen we financiering van bescherming directer integreren in bestaande duurzaamheidskaders?

Een recente studies door Ecosystem Marketplace, benadrukt dat hoewel de vrijwillige koolstofmarkt niet verzadigd is, deze wel een correctie ondergaat. Kopers worden selectiever, met een groeiende voorkeur voor hoogwaardige, co-benefit-gedreven kredieten. De betaling per hectare voor op de natuur gebaseerde oplossingen blijft echter te laag, met integriteitszorgen en media-aandacht die een verschuiving naar geconstrueerde verwijderingen en projecten dichter bij kopers aansturen. Deze verschuiving brengt zowel risico's als kansen met zich mee voor initiatieven gericht op duurzaamheid. Zou een verfijnd model voor natuurbehoudfinanciering kunnen inspelen op deze evoluerende markt en tegelijkertijd tastbare, blijvende effecten garanderen?

Op beleidsniveau kunnen we uit studies zoals dit door Jasperson et. al., dat het vaststellen van standaarden een complex proces is. Het RSPO-standaardenherzieningsproces omvat het in evenwicht brengen van diverse perspectieven van belanghebbenden, wat zorgvuldige onderhandeling en afstemming vereist om consensus te bereiken. Hoewel beleid helpt schade in de agro-industrie te voorkomen, financiert het niet noodzakelijkerwijs natuurbehoud. Dit benadrukt de noodzaak van aanvullende mechanismen, zoals natuurbehoudfinancieringsmodellen, om de kloof te dichten.

Het idee om financiële bijdragen van bedrijven te koppelen aan natuurbehoudsprojecten is niet nieuw, aangezien eerdere pogingen worstelden met schaalbaarheid, het veiligstellen van een betrouwbare projectpijplijn en het garanderen van robuuste impactverificatie. Hoewel het concept potentieel heeft, hebben uitdagingen zoals governance-hiaten, onduidelijke langetermijnfinancieringsverbintenissen en het risico op greenwashing de effectiviteit ervan beperkt. 

RSPO heeft de mogelijkheid om een ​​meer gestructureerde aanpak te verkennen door verbindingen tussen haar leden en geloofwaardige repositories van instandhoudingsprojecten te faciliteren, terwijl ook waarborgen worden ingebouwd om de transparantie te verbeteren en de instandhoudingsresultaten te maximaliseren. Naast het simpelweg fungeren als een brug, zou RSPO zich kunnen richten op het aanpakken van structurele barrières die het succes van soortgelijke mechanismen in het verleden hebben belemmerd.

Vooruitkijken: oproep voor slimmere investeringen in natuurbehoud

Behoud is een balans: tussen het beschermen van de natuur en het mogelijk maken van ontwikkeling, tussen toezeggingen en financiële realiteiten. Beleidslijnen bepalen het kader, maar ze financieren behoud niet op grote schaal.

Behoud is een balans: tussen het beschermen van de natuur en het mogelijk maken van ontwikkeling, tussen toezeggingen en financiële realiteiten. Beleidslijnen bepalen het kader, maar ze financieren geen behoud op grote schaal. Bossen hebben geld nodig om te blijven staan, en ze hebben het nu nodig.

Op Wereld Wildlife Day vieren we de natuur, maar alleen goodwill beschermt het niet. Sterkere storytelling en slimmere financiering kunnen de kloof dichten. Kunnen we van natuurbehoud een waardevolle investering maken die echte impact levert waar het het hardst nodig is?

De toekomst van behoud hangt af van actie. Als we wachten, stuurt de natuur ons de rekening.

Over de auteur: Jaren nadat hij bijna verdronk en aanvallen van olifanten overleefde, werkt hij bij het RSPO Standards and Sustainability-team, waar hij zich richt op klimaatverandering en bosbehoud. Voor contact kunt u een e-mail sturen naar: Akmal Arif Razali